Normaal gesproken borrelen er al snel titels op voor mijn wekelijkse columns, dit weekend was dat niet zo. Waar het precies mee te maken had weet ik niet, misschien was ik het, net zoals de oude duiven, even zat. In eerste instantie was mijn kop “Teleurstellend en leerzaam” , maar dat vond ik weinig pakkend en dekt de lading ook niet goed. Waarom ik voor deze titel heb gekozen wordt zo wel duidelijk Mocht je een hekel hebben aan lange epistels…wegklikken dan.
Het was typisch zo`n weekend waarvan ik al snel de uitslag niet meer weet. Nu ben ik best een “vergiet” en heb een redelijk gladde rug, dus ik vergeet snel. Vergieten trekken vaak “olifanten” aan, mijn vrouw is zo`n olifantje. Die weet nog precies wat ik aan had op 12 december 1996, bij de geboorte van onze eerste. Of wat ik zei toen hij geboren was. Beide eigenschappen hebben wat, maar persoonlijk ben ik blij dat ik een vergiet ben, als ik me alle mindere momenten in onze sport steeds zou herinneren was ik allang gestopt
Eerst hadden we de jonge duiven die, achteraf onnodig, hier al op vrijdag werden gelost, want ook de vluchten op zaterdag ochtend verliepen prima. Zo zie je maar dat het weer, zeker met zw en w in de wind zich niet makkelijk laat voorspellen. Bij het wachten zag ik al dat ik veel te laat zat want er kwamen drommen duiven over. Uiteindelijk komt er uit de goede hoek een krasbont duivinnetje aan, samen met een vreemde duif. Helaas was mijn vaste figurita werper er niet en het ging dan ook hopeloos mis. Ik gooide niet omdat ik dacht dat ze viel, maar ze schoot met de wind in de rug over het hok en verdween vervolgens met de vreemde richting Gouda, om dik een minuut later weer terug te komen. Nu was het al geen knalvroege, het scheelde uiteindelijk een plek of 40 op de ranglijst vermoed ik. Daarna kwamen ze behoorlijk vlot af tot het rond de 30e duif stil viel. Dit is nu al weken zo en irriteert me (onnodig). Uiteindelijk deden de laatste 10 er zo`n beetje de hele dag over om thuis te komen. Ik vermoed dat sluimerend one eye cold mede veroorzaker hiervan is, de meeste duiven die nog niet gemist hadden gaven geen acte de préséance. Om eventuele verdere infecties aan de ogen te voorkomen (heb ik 2 jaar geleden gehad) heb ik gisteren alle jongen een geelpil opgestoken. Grondige inspectie vanmorgen wees uit dat ik eigenlijk geen klachten meer zag bij de licht geïnfecteerde duiven, dus ik hoop dat dat we ervan af zijn. Ze trainden vanmorgen ook ineens onvermoeibaar en knalden naar binnen toen de klep eenmaal openstond, geeft een lekker gevoel in ieder geval. Aanstaande zaterdag hele andere omstandigheden, eens kijken hoe ze zich dan houden.
Dat onvoorspelbare weer was zaterdag idem dito, toch werd onze “nationale vlucht” werd om 7.15 gelost in Chateauroux, de Belgen losten echter niet in Bourges. De wereld op zijn kop zou je zeggen. Uiteindelijk werd het een waaivlucht met al heel snel een regen aan duiven. Ik heb het al eerder geschreven, wij hebben volgens mij nog nooit knettervroege duiven gehad met dit soort weer, maar ze horen er ook gewoon bij. Mijn hoop was bij de eerste 10 in het rayon te spelen, het werd uiteindelijk een 12e tegen 185 met opnieuw “Jordi” voorop. Deze doffer laat dus zien hoe grillig het soms verloopt, stond na 3 vluchten bij de beste 10 duiven van de afdeling, daarna mist hij 2 keer om vervolgens weer m`n eerste te zijn. Hij wordt uiteindelijk 4e asduif in Rayon A en 19e in heel Gouwe achter 11 duiven van Verkerk. Zo`n duif moet je gewoon trots op zijn. Als 2e drukte Esmée weer af en als 3e de “124”, die speelt als jaarling nu 4/4 op de dagfond en wordt 11e asduif in rayon A. Overigens zijn Jordi en Esmée een zoon en kleindochter van “Henri”, aan die kweekduif hoop ik nog jaren plezier te beleven. Maar wat is dan teleurstellend? Puur mijn gevoel omdat dat gevoel zegt dat ik niet tevreden ben over het oude duivenseizoen. Anderzijds had ik deze column ook feiten en cijfers deel 3 kunnen noemen. Als ik naar de uiteindelijke eindstanden kijk dan zie ik dat ik overal (als het gaat om de dagfond) hoger ben geëindigd dan vorig jaar dus is stap 2 van 5 wél geslaagd.
Leerzaam was het zeker want we weten wat er volgend jaar anders moet om langer mee te doen op de dagfond. Overigens was het experiment van de nationale vlucht denk ik best geslaagd, bij beter weer had de deelname zeker groter geweest. Daarom hoop ik ook op een soortgelijk initiatief op de reserve datum voor de jonge duiven , 14 september. Dan staat bij ons Fontenay op de agenda, maak daar nu eens een Melun van dan denk je qua ligging ook aan de afdeling 3 en 4 en qua afstanden aan afdeling 6 en 7 waar je op de verste afstanden rond de 500 km uitkomt. Geef het een predicaat semi-nationaal en je hebt een mooie vervanger van Nationaal Orleans. Want laten we daar nu eens over ophouden, hoe mooi het ook was de tijden zijn veranderd. De 500 km grens ligt vast voor jonge duiven, wat we er ook van vinden en dat gaat niet meer veranderen. We zijn nu eenmaal zelfregulerend en de dierenlobby spint er garen bij wanneer we ons niet aan onze eigen regels houden. De noordelijke unie zou ook zoiets kunnen organiseren, dan hebben ze in 7 zelfs 2 keuzes 😉
Deze week gaat de bezem door het hok en gaan we een bakkie doen bij een medeliefhebber in Berkel als jaarlijkse afsluiting van het (oude) duivenseizoen 😉 De keuzes zijn inmiddels gemaakt, ik hou een paar reserve duiven aan omdat ik vooral bij de doffers wat minder keuze heb bij de jongen. Al met al de komende tijd weer een stuk minder werk.
Afsluitend, morgen een mooie dag voor mij. Heel de dag op stap met 2 kampioenen in de duivensport, mannen die bij de nationale kampioenschappen staan en nationale asduiven produceren. Ik mag met ze mee voor een 2e trip naar Ermerveen, 2 keer ruim 2 uur in de auto luisteren naar deze toppers. Want als grote mensen praten, houden kinderen hun mond. Zin in!