De “022”… het nummer waar het allemaal mee begon

De inspiratie voor de column van deze keer deed ik op na het ophalen van de ringen. De nummers waar we het dit jaar mee moeten doen zijn de 021 tot en met de 160. Zoals elk jaar zit er dan wel weer een nummer bij waar je speciale herinneringen aan hebt, zoals dit keer de “022”, maar daarover straks meer.

Zoals elk jaar haal ik de ringen op bij onze ringenadministrateur, niemand minder dan Jan Ouwerkerk. Altijd leuk en goed om hem even te spreken, je neemt altijd wel weer wat mee om over na te denken. Terwijl we buiten op straat naar de vliegende (marathon) doffers stonden te kijken bespraken we de effecten van vroeger of later koppelen. Ik gaf namelijk aan dat ik mijn vliegduiven een paar weken later wilde koppelen dan vorig jaar, om op die manier de vroege piek van 2023 te voorkomen. Vriendelijk lachend vertelde hij me dat het daar niet in zat, want zei hij, ik heb alles geprobeerd en met allerlei verschillende koppeldata en neststanden succes gehad. Zijn stellige mening en natuurlijk velen met hem, is dat gezondheid en conditie (buiten de kwaliteit van de duif) allesbepalend zijn voor de prestaties van de duif. Zijn mening is dan ook een middelmatige duif met topconditie, gezondheid en motivatie, in staat is bovengemiddelde prestaties te leveren. Terwijl een topduif zonder deze kenmerken tot weinig in staat is. Mede om die reden ziet hij het graag dat zijn duiven ook in de winter, na de rui al lekker een uurtje vliegen. Over het verhaal conditie en gezondheid  heb ik overigens ook geen twijfels, die weg ernaar toe inmiddels weer des te meer 😊

En zo blijf ik nadenken hoe ik me kan verbeteren. Recent las ik het stuk dat Patrick schreef over Peter Theunis in het Spoor en zag ik de podcast van Karlo van Rompaey op Pipa, dat zet je dan weer aan het denken. Bijvoorbeeld de wijze waarop Karlo speelt met zijn duiven op de dagfond spraak mij bijzonder aan. Het stuk van Peter ga ik binnenkort nog een keer lezen, want dat was een ware informatie-bom.

Terug naar de “022”, dat waren nog eens relaxte tijden, paar duiven in het hok , voer en water en hopen dat ze een beetje op tijd naar huis kwamen. William is in 2014 begonnen met vliegen maar dat ging niet vanzelf. Ook het begin van 2015 met de oude duiven was het huilen met de pet op, de oudere liefhebbers waren oprecht verbaast dat hij iedere week met zijn 8 duifjes weer naar de club kwam, ook al raakte hij nauwelijks het papier. Iedere week belde hij met zijn grote steun en toeverlaat, opa Blaak, die hem vertelde geduld te hebben “want het zou echt wel een keer gaan lukken”. De band tussen mijn vader en William was wel bijzonder te noemen. Mijn vader was een nuchtere, zakelijke persoonlijkheid en niet iemand die overliep van empathie. Echter met zijn kleinzoon was  zijn omgang, in relatie tot de duiven, duidelijk anders. De relatie “opa-William-duiven” was er al van jongs af aan, bewees een afbeelding uit 1 van de fotoboeken van mijn moeder.

Groot was de schok toen in mei 2015 bleek dat mijn vader ongeneeslijk ziek was en na een zeer kort sterfbed overleed. William is in die laatste dagen met zijn jonge duiven nog langs geweest bij mijn vader om ze nog een keer door hem te laten keuren. Mijn moeder gaf destijds aan dat mijn vader na dat bezoek opgefleurd was. Ik heb de foto`s die er van dat bezoek gemaakt zijn nog eens opgezocht op mijn telefoon, alleen aan tafel zittend had ik wel even een “Fishermans Friends” moment. Mooi en verdrietig tegelijk om die foto`s te bekijken.

Op 7 mei 2015 overleed mijn vader. Op 20 juni stond de eerste jonge duivenvlucht gepland vanaf Duffel. Ik was in die tijd druk bij vv Capelle, maar had me voorgenomen meer tijd in het supporten van William te steken nadat mijn vader was overleden. Zo was ik die dag voor het eerst “letter” en zagen we de eerste duiven overkomen. Op een gegeven moment maakte een duifje zich uit de groep los en viel op het hok, wat een bizarre gewaarwording vond ik dat. William melde het duifje in de club en kreeg te horen dat hij zeer vroeg zat in de vereniging, naar later bleek vloog deze “022”(gekregen van Bert Cornelisse)  de 1e in de club! Helaas kon William met dit prachtige nieuws zijn opa niet meer bellen, dat telefoontje heb ik dan maar gedaan met mijn moeder. Het werd een zeer emotioneel belletje, met aan beide kanten tranen met tuiten. Het gevolg was wel dat ik verkocht was voor deze sport en mijn moeder 1 van onze grootste supporters is geweest tot aan haar overlijden in 2022. Zelfs al vliegt de 24-8428022 nooit ene platte prijs, een bijzonder nummer zal het altijd blijven.

Laat een reactie achter

nl_NLDutch