Deze week moest het dan gaan gebeuren. De voorspellingen lieten zien dat het zaterdag echt duivenweer zou worden, mooi weer met een pittige NO wind en een prima temperatuur. Zoals ik al weken schrijf zijn de jongen gewoon heel goed en komen ze ook heel goed. Vooral 2 weken terug op een niet zo heel makkelijk Pont st Max lieten ze zien in goeden doen te zijn. De verwachtingen waren dus hoog gespannen.
`s Ochtends eerst de natour, ( Vitry, 211 km) waarop ik 8 duivinnen op nest en 2 jongen mee had. Die duivinnen neem ik iedere dag mee naar school voor een klein lapje. Ik heb me voorgenomen dat te blijven doen als ze goed komen, doen ze dat niet dan stop ik daarmee en mogen ze nog wat jongen grootbrengen die verkocht zijn. Ik ging uit van een snelheid tussen de 1150 en 1200 meter en dat lieten de eerste meldingen ook zien. Op 48 komt er een duivin pal uit de goede hoek aanzeilen die geen enkele haast maakt om naar binnen te komen en zo toch wat plaatsjes op de ranglijst verprutste. Het was de “822” die ik al vaker voorop heb gehad, dochter van het topkoppel Henri x Ladiny.
Daarna volgt er een grote stilte en moet ik 11! minuten wachten voordat de volgende dames zich melden. Vlot zitten er 9 van de 10 in de klok, waarna een minuut of 20 later ook nummer 10 valt, een jonge duivin die ik nog probeer in te passen. In de club goed voor een 1/310 (maar wel met 200 fondduiven erbij) en in de Krimpenerwaard een 5/1062 duiven en 2e grootmeester. Ondanks de gaten toch een prima uitslag.
Het feit dat het op 211 km al pittig bleek maakte duidelijk dat het `s middags voor de jongen een kraker zou worden. Rond 14.20 keek ik naar de meldingen en zag nog niets staan, dus we hadden nog wel even dacht ik. Dik 10 minuten later keek ik weer en toen stonden er al duiven in Drechtseden op. Dat betekende dat ik met een minuut of 10-15 moest draaien om daarbij in de buurt te blijven, in ieder geval voor `45. Man,man, wat een spanning zat erop, niet normaal. Ik zie met een regelmaat wat duifjes overgaan en dan duurt wachten lang, zeker als je voor je gevoel “te laat” zit. Onbegrijpelijk genoeg komt op `48 uit het noorden een duifje aan die gelijk op de klep valt. Ondanks het reeds aanwezige chagrijn ben ik wel trots dat het m`n bovenste is, de “129” die op Pont ook al mijn eerste was. Ze zit nog niet binnen of er hangen er weer 2 boven het hok, dan een klein gaatje waarna nummer 4 zich meld. Opnieuw een gaatje en dan vallen er 3 tegelijk. Wat me vooral opvalt is hoe fris ze erbij zitten. Normaal kijk ik niet snel naar de meldingen want ik wil gewoon genieten van de duiven die thuiskomen, dit keer doe ik het wel en wat ik al vreesde blijkt waarheid. Diverse liefhebbers voor me, ook uit eigen club dus die 1e zat er niet in. Ondanks het feit dat ik al snel merk dat ik ze aan een touwtje krijg baal ik hevig van het feit dat ik de echte kopduif niet heb. Naarmate de duiven door blijven vallen zakt de frustratie en stijgt de tevredenheid over het thuiskomen. Bij het afslaan heb ik er 41/45 in de klok en zijn de belangrijkste duiven allemaal thuis. Op het moment van schrijven zijn er inmiddels alweer 44 thuis. Overigens was het vandaag tijdens de eerste training voor het eerst zichtbaar dat er gewerkt was, want een paar hielden het na een kwartier voor gezien. De nummers zijn genoteerd, we houden ze de komende dagen in de gaten.
Na het maken van de uitslagen begint het langzaam door te dringen dat ik ze echt heel goed gepakt heb. Op het moment dat ik erop geattendeerd wordt dat ik dik grootmeester in de Krimpenerwaard ben geworden kijk ik ook even in de afdeling. Daar sta ik met nog 4 verenigingen te gaan 2e. Ik weet de titel van mijn column al zeg ik lachend, “Deze week Jopie, ooit een keer kampioen “ 😊 Eenmaal thuis gekomen staan alle verenigingen op de uitslag en dan blijk ik met 2 punten verschil 1e grootmeester te zijn van de afdeling. Titel van m`n column kan dus de prullenbak in maar dit geeft wel even een kick. Als je ze met zo`n mooie, pittige maar eerlijke vlucht zo pakt moet je tevreden zijn en geeft het absoluut een boost als we naar de toekomst kijken. Startend met 8,9 en 10 tegen ruim 1200 duiven in de Krimpenerwaard en maar liefst 19 duiven die 1:10 vliegen is natuurlijk gewoon top. In de afdeling vergelijkbaar, daar start ik met 61,75 en 76 tegen 14570 duiven. Inmiddels heb ik ze weer bemoedigend toegesproken en mijn excuus aangeboden over m`n gemopper in het begin. Ze hebben me vergeven en gaan er weer tegenaan haha. Hier de stambomen van de 1e 5 duifjes.
Ook in Slovenië gaat het nog steeds z`n gangetje bij de OLR. Mijn Avi`s hebben zich echter nog niet aan weten te slingeren. Ondanks dat de verliezen laag zijn (nog 10 van de 15 na 7 trainingen en 4 vluchten) komen ze steeds erg traag af. Maar dat geldt voor het hele verloop van de vluchten. Deze week gaan we naar 400 km waarna volgende week de finale volgt. Uiteindelijk draait het om die 2 vluchten, eens kijken of ze dan wel meer van voren zitten. Nog een paar weekjes duiven spelen en dan zit het er weer op.
Dutch 
English 
