Pietertje huilt…om de boom die viel

Wat nu? Problemen met de kweek? Nee zeker niet. De kweek loopt eigenlijk zeer voorspoedig, bevruchtings- en uitkom % is heel hoog, dus met de gezondheid van de duiven zit het wel goed. Hier en daar wat schade van eieren die uit de schaal zijn gerold of een vechtpartij, maar dat is bijna niet te voorkomen en hoort er helaas gewoon bij. De vliegers zitten inmiddels gekoppeld, heb dit jaar voor het eerste vrije koppeling gedaan en dat is me tot nu toe erg goed bevallen.

Nee, het verdriet zit erin dat ik afgelopen week mijn moeder heb moeten begraven. Na een periode dat het eigenlijk weer eens beter leek te gaan werd op 17 december het wankele evenwicht van haar gezondheid zo verstoort dat ze deze klap niet meer te boven kwam. Toen ik ze zondag 18 december voor het eerst in het ziekenhuis zag voelde ik eigenlijk direct dat het mis was. Ook mijn moeder voelde dit, want toen William haar op woensdag 21 december bezocht zei ze tegen hem: “De boom wordt geveld Will”. Een combinatie van hart, hersen en longproblemen is haar uiteindelijk fataal geworden.

Ik had een goede band met mijn moeder, eerlijk gezegd was ik duidelijk een voorbeeld van een moederskindje. Ik vond het heerlijk om (zeker tot m`n 15<sup>e</sup>) soppend op mijn vingers bij haar op schoot te kruipen, het interesseerde me niets wat de buitenwereld daarvan vond. Mijn moeder was het die me op mijn 12e snapte toen ik tijdens het vissen zat te roken. Met knikkende knieën ging ik naar huis, wetende dat er wat zou zwaaien wanneer pa thuis zou komen `s avonds. Mijn moeder heeft me echter op dit gedrag aangesproken, tot op de dag van vandaag weet ik niet of ze het mijn vader ooit verteld heeft. Ik heb dan ook nog nooit op zo`n intensieve, maar ook waarde-en eervolle manier van iemand afscheid genomen. Vanaf donderdagmiddag 22 december hebben we bij haar gewaakt en is ze niet meer aanspreekbaar geweest. Toch reageerde ze met een versnelde ademhaling toen ik haar s nacht gedag zei en aangaf de volgende morgen weer vroeg bij haar te zijn. Toen ik de volgende ochtend de lift instapte van het ziekenhuis deed ik dit tegelijk met een stel waarvan de vrouw ging bevallen. Meer tekenend voor het leven kon het op dat moment voor mij niet zijn, zij gingen naar boven om leven te verwelkomen, ik om er afscheid van te nemen. Kort nadat ik mijn zus had afgelost is ze op 23 december in mijn bijzijn rustig ingeslapen. Daarnaast heb ik haar, samen met Petra, de laatste zorg mogen geven en heb ik haar met mijn broer, mijn zoons William, Manuel en Jonathan en neef Mitchel naar haar laatste rustplaats gedragen. Hoe bijzonder vonden wij het(Petra, William en ikzelf) dat er opnieuw een koppel duiven boven de begraafplaats vloog, net zoals bij mijn vader toen we die ruim 7 jaar geleden moesten begraven.

Het leven zal nooit meer hetzelfde zijn. Nooit meer even uit school bij haar langs rijden (ze woonde in dezelfde plaats waar ik les geef) Nooit meer haar belangstelling horen voor onze kinderen, of het nu ging over school, werk of hun dagelijkse bezigheden. Ze was mijn trouwste duivensupporter-op-afstand. Wanneer ik de uitslagen bij haar bracht was haar standaard commentaar “(Jullie mogen) Je mag weer niet mopperen”, waar ik het dan vaak niet mee eens was 😉

Maar tegenover “nooit meer” staat “altijd weer”. En dat zijn de goede herinneringen aan en de dankbaarheid voor alles wat mijn moeder voor ons betekend heeft.