Als de goede energie ontbreekt….

….moet je wat vaker tot 10 tellen 😊

Afgelopen week weer gestart op school. Ondanks het feit dat ik het weer fijn vond om de leerlingen en mijn collega`s te spreken koste het voor het eerst merkbaar energie om les te geven. Ik heb de lessen veel beter en gedetailleerder voorbereid dan ik gewend ben, het was “werken” en ging niet vanzelf. Duidelijk een nieuwe gewaarwording voor mij. 

Ook thuis voelt het een beetje zo aan. Normaal ben ik niet iemand die klaagt over het weer, maar bijna elke dag de hond in een hoosbui uitlaten of het hok nat in en uit moeten begint tegen te staan. Normaal zijn de dagelijkse bezigheden ontspanning, nu even meer een “moeten”.

De kweek loopt nog steeds redelijk naar mijn zin, ook al heb ik opnieuw mijn planning niet op orde. De vliegers heb ik vrije koppeling laten doen maar het zoeken van een partner en het leggen ging zo vlot dat ik weer niet veel eieren van de kwekers heb kunnen overleggen. En zo leren we elk jaar weer bij, volgend jaar de vliegers dus een week later koppelen. Ik had 23/24 koppels met 11 dagen op eieren en controle gisteren leverde alleen bevruchte eieren op. Dus dat zit wel goed. De jongen heb ik dit jaar voor het eerst met een dag of 16-20 op de grond gezet, eens kijken of dat de ouders vlotter op de 2^e ronde laat komen (een deel heeft overigens al gelegd). Nog een weekje en dan zullen de eerste afgespeend worden.

Door het overlijden van mijn moeder en het rouwproces waar je in zit, merk je dat zaken die normaal routine zijn of waar je lachend je schouders over ophaalt nu irritaties opwekken. Daarom is het goed om wat meer tot 10 te tellen en je te realiseren dat de irritatie meer in je lijf zit dan dat er daadwerkelijk reden toe is. 

Komende zaterdag zit ik voor het eerst fysiek bijeen met de Evaluatiecommissie Vliegprogramma 2024, ingesteld door het NPO bestuur. (voortaan ECV2024) Veel zal ik er niet over kwijt kunnen aangezien mijn blog daar niet de aangewezen plek voor is. Ben benieuwd of we met een goed voorstel kunnen komen om de broodnodige veranderingen in onze sport te bewerkstelligen. Eén ding is mij wel duidelijk, we zullen verder moeten en durven kijken dan alleen een nieuw vliegprogramma. Inmiddels heb ik al diverse columns van liefhebbers gelezen die stroken met de ideeën die ik zelf heb, nu maar eens kijken hoe de rest van de commissie erover denkt. Ondanks het feit dat ik heb aangegeven nooit meer (bestuurlijk) vrijwilligerswerk te gaan doen in de duivensport ben ik deze uitdaging aangegaan omdat het een project is wat binnen een afgebakende tijd afgerond moet worden. Ik weet dus al dat ik binnen een half jaar weer “vrij” man ben 😉